Chrześcijański idealizm pedagogiczny Konstantina P. Pobiedonoscewa (1827-1907)

W rosyjskiej historiografii pedagogicznej Konstantin P. Pobiedonoscew (1827-1907) jest zaliczany do grona jednego z najważniejszych liderów nurtu konserwatywno-narodowego. Piastując w latach 1880-1905 funkcję oberprokuratora Świątobliwego Synodu Rządzącego miał olbrzymi wpływ na rosyjski Kościół prawosławny. Przez dziesięciolecia odgrywał także znaczącą rolę w polityce wewnętrznej Rosji. Pobiedonoscew był z wykształcenia prawnikiem. Jego aktywność polityczna i prawotwórcza, odcisnęła swoje piętno także na polityce oświatowej. Z jego inicjatywy w dniu 13 czerwca 1884 r. weszły w życie Przepisy o szkołach cerkiewno-parafialnych. Na ich bazie w połowie lat 80. XIX w. zaczęły powstawać dwuletnie i czteroletnie szkoły elementarne, które podlegały bezpośrednio Synodowi. Pobiedonoscew uczestniczył także w dyskusjach na temat reformy szkolnictwa wyższego w Rosji za panowania cara Aleksandra III Romanowa (1881-1894). Warto zaznaczyć, że występował przeciw planom ograniczenia autonomii uniwersytetów, które zakładał projekt ustawy z 1884 r. Zaprzestał jednak krytyki w momencie podpisania ustawy przez cara. Celem artykułu jest przybliżenie polskiemu czytelnikowi poglądów pedagogicznych tej kontrowersyjnej postaci, z jednej strony wrażliwego idealisty-romantyka, z drugiej zaś twardego zwolennika carskiego jednowładztwa.